By The Way–เรื่องเล่าจากข้างทาง

 

 

ในทุกๆเช้าที่คุณลืมตาขึ้นมา…ในเมืองนี้

 

จุดมุ่งหมายของคุณคืออะไร?

 

พื้นที่แห่งไหนที่คุณจะต้องไปให้ถึงในวันนี้

 

โลกใบนี้กำลังหมุนเร็วขึ้นและเร็วขึ้น

 

อะไรกัน…ที่จะทำให้คุณวิ่งทันโลกใบนี้ได้

 

 

ทุกๆเช้าที่ผมลืมตา

 

ผมล้างหน้า…แปรงฟัน…อาบน้ำ…แต่งตัว…และ ก้าวเท้าออกจากบ้าน

 

 

ในเมืองที่รีบเร่ง…สังคมที่เร่งรีบ

 

ผมเอากระเป๋าสตางค์ของผมแตะลงที่เซนเซอร์

 

…ในกระเป๋านั้นมีบัตรโดยสารชนิดเติมเงินของรถไฟฟ้าMRT

 

ยานพาหนะที่พาเราให้หมุนทันโลกที่หมุนเร็วใบนี้

 

 

คนทั่วไปชอบใจที่มันจะเป็นแบบนี้

 

ผมเห็นผู้คนโหยหารถไฟฟ้า…ทั้งลอยฟ้า และใต้ดิน

 

ออกมาเรียกร้องวิ่งเต้น…เพื่อจะให้ยานพาหนะเหล่านี้…ผ่านไปยังพื้นที่ต่างๆที่ตนต้องการ

 

 

…แสวงหาสิ่งที่จะทำให้พวกเขาหมุนทันโลก…

 

 

แต่อะไรเหล่า…ที่พวกเขาต้องสูญเสียไป

 

 

อะไรที่มีคุณ…สิ่งนั้นก็ย่อมมีโทษ

 

 

เมื่อเราเกิดการตัดสินใจก็ต้องเกิด"ค่าเสียโอกาส"เสมอ

 

 

ในเวลาที่โลกยังหมุนช้า

 

เราอาศัยการเดินทางโดยการเดินเท้า…

 

…เราไม่เร่งรีบ

 

…เราไม่ได้หมุนตามโลก

 

อะไรที่เราได้จากการเดินทาง

 

คนโบราณแข็งแรงกว่าคนสมัยนี้ เพราะการเดินเท้า

 

คนในสมัยเรา…ไม่ชอบการเดินเท้า

 

 

 

 

 

โลกที่หมุนช้า…คนที่เดินช้า

 

โลกที่หมุนเร็ว…คนก็ต้องการที่จะไปให้เร็วขึ้น

 

 

 

 

 

แต่เราไม่ได้สูญเสียแค่นั้น…

 

 

 

 

 

 

…ผมรักการเดินทาง และมองเห็นอะไรบางอย่างจากวันนี้

 

 

 

 

 

 

คนเรามักจะใส่ใจกับ"จุดมุ่งหมาย" มากกว่า"วิธีการ"

 

 

 

 

 

เราไม่สนใจว่า เราจะเดินทางด้วยวิธีใด…

 

…ขอให้เราถึงจุดมุ่งหมายโดยเร็วก็พอ…

 

 

 

เราจึงเห็นคนเราในวันนี้…รีบเร่ง…แก่งแย่ง…

 

ทำทุกอย่าง…เพื่อไปยังจุดมุ่งหมายให้เราที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

ผมนั่งอยู่ริมหน้าต่างรถเมล์

 

…หน้าต่าง…ที่มีชีวิตคนมากมายภายนอก

 

…ไม่ใช่หน้าต่างที่มีแต่ความมืดสงัด…ภายใต้เมืองใหญ่แห่งนี้

 

 

 

บางครั้งเราเหม่อมองออกไป…

 

…แล้วเกิดรอยยิ้ม

 

…แล้วเกิดน้ำตา

 

…แล้วเกิดความตื่นกลัว

 

…แล้วเกิดความสงสาร

 

 

 

 

 

 

 

ความเร็วของโลกได้พัดพาเอาสิ่งเหล่านี้เลือนหาย…

 

 

 

…เราไม่ได้มองออกจากหน้าต่างอีกต่อไป

 

…เพราะเราเห็นเพียงความมืดมิด…ภายนอกหน้าต่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

บางครั้งเส้นทางที่ผมผ่านไป…อาจจะฝากเสียงกระซิบผ่านหน้าต่างมา…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผมเลือกที่จะนั่งริมหน้าต่าง…เพื่อฟังเสียงของมันบ้าง เป็นครั้งคราว…

 

 

 

 

 

HFFF–“มาถอยหลังลงคลองกันเถอะ”

นี่อาจจะเป็นการเขียนบล็อกที่แหวกแนวที่สุดที่ผมเคยเขียนมา…

 

ใครที่รับอารมณ์ผมไม่ได้คิดว่า อ่านแล้วจะหงุดหงิดก็เลิกอ่านก็ยังทันนะครับ

 

 

 

 

 

HFFFครั้งที่ผ่านมา…มันเป็นอะไรที่แย่สุดๆ ที่ทำให้ผมถอดใจลากลับบ้านในเวลาไม่ถึง2ชั่วโมง

 

เริ่มตั้งแต่การขายบัตรราคา200บาท ที่ดูเหมือนจะดี เพื่อให้คนที่รักดนตรีได้เข้าไปชมงานจริงๆ

 

…จะได้ไม่มีผีห่าซาตานไปก่อเรื่องให้งานมันล่มเหมือน1-2ปีที่ผ่านมา

 

 

แต่พอมาที่หน้างาน..บัตรฟรี บัตรผี บัตรห่า บัตรเหว เหี้ยอะไรก็ไม่รู้ แม่งเต็มงานไปหมด

 

คนเข้างานก็เลยเหมือนเดิมนั่นแหละ อย่างส้นตีน…แม่งมาฟังเพลงกันจริงเหรอ

 

สรุปแล้ว…ไอ้พวกผีบ้าก็ได้เข้างานเหมือนเดิม…คนฟังเพลงจริงๆก็เหมือนบังคับให้เสียตังค์ แล้วได้ซีดีมาแผ่นนึง

 

 

 

 

—–เหมือนกูอยากจะได้มากนักเลยนะมึง!

 

 

 

ระบบรักษาความปลอดภัยแม่งก็ปัญหาอ่อน….ให้คนถอดเข็มขัดออกหมด

 

ขนาดเข็มขัดหนังธรรมดา แค่มีหัวเข็มขัดมหาลัยแม่งก็ยังจะให้กูถอด—เป็นเหี้ยไรมากป่ะ???

 

บอกแม่งว่า กางเกงจะหลุด แม่งก็ให้ถอดหัวออก ใส่เข้าไปแต่เข็มขัด–เอาส้นตีนเหี้ยไรคิดเนี่ยมึง!

 

 

 

 

เดินไปถอดเข็มขัด–เอาวะ ใจกล้าๆ….ถอดหัวเก็บใส่กระเป๋าสะพาย แล้วเดินกลับเข้าไปให้แม่งตรวจใหม่

 

 

แม่งถลกเสื้อดู ไม่เห็นหัวเข็มขัดแม่งก็ปล่อยให้ผ่าน…

 

 

 

 

…กระเป๋าแม่งก็เสือกไม่ตรวจ!

 

 

 

คราวหน้ากูจะพกมีดใส่กระเป๋าไปฟันหัวพ่อแม่ง!

 

 

 

 

เดินเข้าไปในงาน ป้ายเหี้ยไรก็ไม่ค่อยจะมี…แถมเทศกาลดนตรีเหี้ยไรวะ เสื้อเยอะชิบหาย

 

 

….กูยังคิด– แม่งจะเยอะกว่าซีดีอีกมั้ยเนี่ย???

 

 

เดินไปดูแผนที่หยิบมาถามเท่าไหร่….แม่งบอกฟรี

 

 

พอกูหันหลังจะเดืนออก แม่งตะโกนตาม…ถ้าจะจ่ายก็เอาเงินไปทำบุญกับเต่าทะเลนะค๊าบบบบบบ

 

 

 

 

แม่งก็บอกกูตั้งแต่แรกเด่ะ…ถ้าจะเอาตังค์อ่ะ สาดดดดดดด

 

 

กูว่า ขายแผนที่แล้วเอางั้นทั้งหมดไปทำบุญแทนรับบริจาค แม่งยังฟังดูเวิร์คกว่าอีก

 

 

เดินเหี้ยห่า แอบไปใส่หัวเข็มขัด แม่งก็ไม่มีใครสนใจ…ดีๆรอดตัวไปกู

 

 

กางแผนที่ที่ยิ่งดูยิ่งงงกว่าเดิมอีก…กว่าจะหาที่รับซีดีแฟทโค้ด2ได้

 

รับซีดีเสร็จฝนก็ตกปรอยๆ เจอรุ่นน้องที่ม.ทักทายกันแป๊บนึง

 

ไอ้แพทโทร.มาบอกว่า ให้ไปเจอที่โคตรอินดี้

 

ก็เลยเดินแยกกะรุ่นน้องไป…

 

 

…เดินไปยังไม่ทัน10ก้าว…ฝนแม่งก็เสือกตกอีก

 

 

 

 

เปงเหี้ยไรมากป่ะ

 

วิ่งตาลีตาเหลือกไปหลบฝนหน้าห้องน้ำ…คนแม่งอย่างเยอะ

 

ฝนแม่งก็ตกเกือบทุกปี…ทำไมไม่คิดอะไรเผื่อไว้มั่งวะ

 

คนจะมาเที่ยวงาน…ต้องมายืนเปียกฝน

 

…ไม่มีอารมณ์จะเดินเลย สาดดดดดดดดดด

 

 

 

คนหน้าห้องน้ำแม่งก็ล้นเอาๆ…แม่งเห็นว่า เต็มแล้วก็ยังจะเหี้ยห่าเดินเข้ามาอยู่ได้

 

คนข้างๆแม่งก็ดูงงๆ…เหมือนถือซีดีอินดี้ห่าอะไรไม่รู้…แต่แต่งตัวแม่ง คาราบาว ชัดๆ

 

 

ตกลงแนวไหนหว่า?????

 

 

ฝนแม่งเริ่มซา เหมือนอารมณ์ดีๆของกู ที่ค่อยๆจะหมดไปเหมือนกัน

 

เดืนไปประมาณ10ก้าว ถึงบู๊ทโคตรอินดี้ที่หมาย

 

 

 

แม่งเก็บหมดเลย…เพราะฝนตก

 

 

งานทั้งงานแทบจะหยุดเพราะฝนห่าเมื่อกี้

 

 

…เท่ากับว่า ไม่เหลือเหี้ยไรให้กูเดินดูเลย

 

 

นอกจากบู๊ทค่ายเพลงใหญ่  ที่ได้บู๊ทด้านหน้า มีที่กันฝนดีๆ

 

 

ค่ายเล็กๆที่เป็นทางเลือกอื่นๆ ทยอยเก็บแผงกันไป…ไม่เหลือเหี้ยไรให้ตูเดินดู…ซะงั้นนนนนนนนน

 

 

 

เจอหน้าไอ้แพทกับน้อง…(???) มันก็เลยชวนไปดูเวทีปราสาท บอกว่า วง goose กำลังจะเล่น

 

หลังจากพลาดโอกาสมาหลายครั้ง…กูจะได้ดูซะที ว่าที่ไอ้แพทมันบอกว่าเจ๋งอ่ะ จริงป่ะ

 

 

เดินไปหน้าเวทีเจอคนคุ้นหน้า …พี่เปี๊ยกดีเจสยามเป็นพิธีกรบนเวที

 

พูดๆไปซักพักก็รอว่า เมื่อไหร่จะได้ดู

 

พูดๆไปเกือบสิบนาที….ศิลปินคนต่อไปก็ออกมาขอรับบริจาคเพื่อเต่าทะเล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

นภ พรชำนิ!!!!!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

…กูไม่ได้จะมาดูนภนะ T_T

 

 

คุยไปคุยมาได้ความประมาณว่า มีการเลื่อนคิวห่าเหวอะไรไม่รู้ goose น่าจะเล่นไปแล้ว…

 

 

 

เอาวะ พี่นภ ก็ พี่นภ

 

 

ร้องเพลงแรกมาก็งงๆ…เพลงชุดใหม่ ไม่เคยฟัง…ร้องไม่เป็น…แถมไม่ค่อยชอบด้วย

 

 

จบเพลงแรกไปพร้อมด้วยความมึนงง และเสียงกรี๊ดของแม่ยกพี่นภแก…

 

แต่ตอนร้องเพลงนี่เห็นเงียบเลย…ไม่เห็นมีใครร้องตามได้เลย???

 

 

พี่นภบอกทรมานใจสาวๆว่าจะเล่นแค่สามเพลง และเป็นเพลงจากชุดใหม่ทั้งหมด

 

 

 

 

…ทรมาน…….

 

 

 

จบนภ พรชำนิ…ก็เป็นเล็ก สลาลม…

 

เอาน่า ขึ้นด้วย เธอคือความฝัน ก็น่าจะโอเคนะ

 

 

 

 

 

 

อะไรหยดใส่หัวกูหว่า?????

 

 

 

 

 

ฝน…..

 

 

 

มันมาอีกแล้ว

 

 

 

สรุปต้องวิ่งไปที่บู๊ทของกระปุกอะไรไม่รู้ เพื่อหลบฝนอยู่ครึ่งชม.ได้

 

 

รอ…เพื่อจะพบว่า…งานทั้งงานเขาเก็บงานแล้ว

 

 

 

หลบฝนยังไงกูก็ยังเปียก….

 

 

สุดท้าย เราทั้งสาม(ผม ไอ้แพท และน้อง…)ก็เลยตัดสินใจกลับดีกว่า

 

เพราะความเซ็งมันเกินจะอยู่ต่อแล้นนนนนนนนน

 

 

เดินออกมาหน้างานคนเยอะชิบหาย…การ์ดแม่งยังไล่คนให้หลบรถ

 

แทนที่แม่งระบายคนออกเป็นชุดๆ…แล้วปล่อยรถออก(มันมีรถออกมาคันเดียว)

 

แม่งให้คนหลบๆ…สุดท้ายรถก็มาติดอยู่ข้างหน้า…เพราะรถแม่งก็เต็มถนน คนแม่งก็ล้นฟุตบาท

 

เออ…กูไม่มีปัญญาขับรถ กูก็ยังมีปัญหาด่าพวกมึงล่ะ สาดดดดดดดดด

 

 

เดินมาเรื่อยๆจนเจอน้องโบว์อยู่กะแฟน เพื่อนกูก็เสือกโทร.มาพอดีเลยไม่ได้คุยกัน

 

แม่งเรียกกูไปหาที่เซน ลาด

 

 

 

 

เอากูไปซาวน่าเหรอสาดดดดดดด…ตัวเปียกให้กูไปตากแอร์

 

 

สุดท้ายก็แยกย้ายจากคู่รักทั้งสองคู่ ไปรวมตัวก็มวลหมู่ในเซน ลาด

 

 

 

 

 

 

ไอ้เหี้ยกรดก็โทรมาหวังดี ว่ากลับลำบากมั้ย…นอนบ้านกูได้นะ

 

 

 

 

ได้ข่าวว่า กูกลับบ้านอ่ะ ง่ายกว่าไปบ้านมึงอีก

 

 

 

 

 

 

 

หลังจากรวมตัวได้พักใหญ่ๆก็แยกย้ายกันไปตามระเบียบ

 

 

 

 

 

 

 

 

กลับบ้านโดยรถไฟฟ้าใต้ดินในสภาพหนาวสั่น…จากพหลโยธินสู่หัวลำโพง

 

 

 

 

 

พรุ่งนี้ต้องตื่นไปรับน้องมาจากองครักษ์อีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฝากไว้ก่อนนะ 104.5 Fat Radio!!!!!!!!!!!!!!!